BAB 3 : PERKARA-PERKARA YANG DIHARAMKAN DAN DITEGAH

79. Orang (munafik) yang mencela sebahagian daripada orang yang beriman mengenai sedekah-sedekah yang mereka berikan dengan sukarela, dan (mencela) orang yang tidak dapat (mengadakan apa-apa untuk disedekahkan) kecuali sedikit sekadar kemampuannya, serta mereka mengejek-ejeknya, – Allah akan membalas ejek-ejekan mereka, dan bagi mereka (disediakan) azab yang pedih.

80. (Orang munafik itu) sama sahaja sama ada engkau meminta ampun untuk mereka atau engkau tidak meminta ampun bagi mereka. Jika engkau (wahai Muhammad) meminta ampun bagi mereka tujuh puluh kali (sekalipun) maka Allah tidak sekali-kali mengampunkan mereka. Demikian itu, kerana mereka telah kufur kepada Allah dan Rasul-Nya; dan Allah tidak akan memberi petunjuk kepada kaum yang fasiq.

79. Those who defame the believers who give their charities willingly, as well as those who find nothing (to give) except their own (physical) labour, so they scoff at them; Allah will throw back their scoffing at them; and for them is a painful torment.

80. Whether you ask forgiveness for them, or ask not forgiveness for them; even if you ask forgiveness for them seventy times, Allah will not forgive them. This is so because they have disbelieved in Allah and His Messenger. And Allah guides not the disobedient people.

113. Tidaklah sepatutnya bagi nabi dan orang yang beriman meminta ampun bagi orang musyrik, sekalipun orang itu kaum kerabat sendiri, sesudah nyata bagi mereka bahawa orang musyrik itu adalah ahli neraka.

114. Dan istighfar (permohonan ampun) Nabi Ibrahim untuk bapanya tidak dibuat melainkan kerana adanya ikrar yang dijanjikan kepada bapanya. Tetapi, apabila ternyata kepada Nabi Ibrahim bahawa bapanya musuh Allah, maka dia pun berlepas diri daripadanya. Sesungguhnya Nabi Ibrahim itu seorang yang lembut hati lagi penyantun.

113. It is not for the prophet and those who believe to ask forgiveness for the pagans, even though they be near of kin, after it has become clear to them that they (the pagans) are the companions of Hell-fire.

114. And the asking of forgiveness by Ibrāhīm for his father was because of a promise he had made to him. But when it became clear to him that he was the enemy of Allah, he (Ibrāhīm) dissociated himself from him. Surely Ibrāhīm was tender-hearted, forbearing.

4. Sesungguhnya telah ada suri teladan yang baik bagi kamu pada (Nabi) Ibrahim (a.s) dan para pengikutnya, iaitu ketika mereka berkata kepada kaumnya (yang kafir), “Sesungguhnya kami berlepas diri daripada kamu dan daripada apa yang kamu sembah selain daripada Allah. Kami mengingkari (segala penyembahan) kamu dan (dengan ini) ternyatalah permusuhan dan kebencian antara kami dengan kamu selama-lamanya, sehinggalah kamu menyembah Allah semata-mata.” Kecuali (janganlah dicontohi) ucapan Ibrahim kepada bapanya (katanya), “Aku akan memohon kepada Tuhanku supaya mengampuni dosamu, dan aku tiada berkuasa menahan (azab) daripada Allah sedikit jua pun daripada menimpamu.” (Berdoalah wahai orang yang beriman sebagaimana Nabi Ibrahim dan para pengikutnya berdoa ketika mereka memusuhi kaumnya yang kafir, dengan berkata), “Wahai Tuhan kami! Kepada Engkaulah sahaja kami bertawakkal, dan kepada Engkaulah kami bertaubat, serta kepada Engkaulah jua tempat kembali!”

4. Surely there is a good example for you in Ibrāhīm and those who were with him: when they said to their people: “We are clear of you and what you worship besides Allah. We disbelieve in you, and enmity and hatred have appeared between us and you forever, until you believe in Allah alone.” But not when Ibrāhīm said to his father: “Surely I will ask forgiveness for you, but I have no power to do anything for you before Allah.”—“Our Lord! In You do we trust, and to You do we turn (in repentance), and to You is the return.